Uprawa kukurydzy rozprzestrzeniła się z
Mezoameryki na południowo-zachodnie ziemie dzisiejszych Stanów Zjednoczonych
około 4000 r. p.n.e. Przedmiotem dyskusji pozostaje jednak, jak i kiedy dotarła
ona do innych rejonów Ameryki Północnej. Thomas Emerson, Mary Simon,
Kristin Hedman i Mathew Fort z Illinois State Archaeological Survey
przeprowadzili nowe badania, aby sprawdzić, jak wyglądała uprawa kukurydzy w
Cahokii. Naukowcy ustalili wiek zwęglonych ziaren kukurydzy znalezionych w tamtejszych
kontekstach archeologicznych oraz przeanalizowali zawartość izotopów węgla w
próbkach pobranych z zębów i kości 108 osób i 15 psów pochowanych w tym
rejonie.
 |
| Cahokia (autor ilustracji: William R. Iseminger). |
Wyniki badań pokazały, że kukurydza
była uprawiana w Cahokii stosunkowo późno, gdyż dopiero od 900-1000 r. n.e.,
która to data zbiega się z okresem szybkiego rozkwitu miasta. Jak podaje Thomas
Emerson, począwszy
od około 1050 r. Cahokia zaczęła zmieniać się z małej wioski zamieszkiwanej
przez kilkaset osób w miasto liczące od 5 000 do 10 000 osób. Populacja ostatecznie
wzrosła do co najmniej 40 000, choć taka sytuacja nie trwała długo, gdyż
około 1350 r., po okresie suszy i wojen domowych, większość mieszkańców miasta
rozproszyła się.
 |
Kukurydza (autor ilustracji: Diana Yates)
|
Zdaniem Mary Simon, naukowcy, którzy zakładali,
że kukurydza dotarła do środkowej doliny rzeki Missisipi na początku pierwszego
tysiąclecia n.e, pomijali fakt, iż roślina musiała najpierw dostosować się do
zupełnie nowych warunków na innej szerokości geograficznej. Thomas
Emerson zwraca również uwagę na pochodzące z lat 900-1000 artefakty, w tym
naczynia ceramiczne ozdobione przedstawieniami słonecznika bądź dyni, roślin,
które pojawiły się wcześniej. Brak elementów ikonograficznych nawiązujących do
kukurydzy może dowodzić, że kukurydza była w owym czasie nowicjuszem w tym
regionie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz