Pozostałości pałacu na terenie Coyoacan (Miasto Meksyk)

Oryginalny arykuł: Descubren el tecpan de un barrio del Coyoacan prehispanico

W Mieście Meksyk, na terenie Coyoacán, przy ulicy Francisco Sosa 440, archeolodzy z Narodowego Instytutu Antropologii i Historii (INAH) natrafili na pozostałości pałacu z dawnej dzielnicy Atenco Omac. Kierujący pracami Juan Cervantes Rosado podkreśla, że tego typu budowle, zwane przez Azteków tecpan, spotykane były w różnych miejscach na Płaskowyżu Centralnym w późnym okresie postklasycznym, od około 1300 r. i nawet jeszcze po konkwiście hiszpańskiej. Niestety zachowało się niewiele przykładów, gdyż podczas prac archeologicznych, na obszarze poza Tenochtitlan zdołano zarejestrować jedynie cztery, znajdujące się na terenie dawnego Acolhuacan (rejon Texcoco): Chiconautla, Chimalhuacan, Acozac i Cihuatecpan. W tecpan (lub tecpan-calli), zamieszkiwanych przez lokalnych władców i ich rodziny, dyskutowano różne sprawy administracyjne.

Teren, na którym prowadzone są wykopaliska (fot. INAH)

Pozostałości dawnego pałacu z Atenco Omac są zatem piątym w Dolinie Meksyku przykładem takiej budowli o przeznaczeniu polityczno-administracyjnym, wzniesionej poza regionem Acolhuacan. Jak podaje Juan Cervantes Rosado, obecne Coyoacán stanowiło część terytorium Tepaneków, kontrolowane przez Azcapotzalco do 1428 r., kiedy to zostało włączone do imperium Mexików, stając się stolicą prowincji. Na tak zwanej Mapie z Uppsali (przechowywanej w bibliotece tego szwedzkiego uniwersytetu) przedstawiono, jak wyglądała Dolina Meksyku w połowie XVI wieku. Pałac z Atenco Omac ukazany jest od frontu, ozdobiony fryzem z motywami chalchihuites, określającymi wszystko, co najcenniejsze. Dowodziłoby to, że tecpan był wykorzystywany jeszcze kilkadziesiąt lat po konkwiście, chociaż wykopaliska archeologiczne i zebrany materiał ceramiczny wskazują, że budowę kompleksu architektonicznego rozpoczęto na początku XV w., w pobliżu dróg prowadzących w kierunku Tenochtitlan i dzisiejszego San Angel.

Pozostałości dawnej budowli (fot. INAH)

Cały kompleks archeologiczny zajmuje powierzchnię 1400 metrów kwadratowych, z czego do chwili obecnej odsłonięto około 75%. Natrafiono na pomieszczenia o różnych rozmiarach (największe ma 35 metrów kwadratowych), połączonych korytarzami i wzniesionych na platformie o wysokości około 2 metrów. Większe pomieszczenia służyły zapewne jako miejsca spotkań władcy z pryncypałami, podczas których omawiano sprawy administracyjne wspólnoty, a w mniejszych przygotowywano posiłki lub wykorzystywano je jako magazyny.

Jedno z przejść pomiędzy pomieszczeniami pałacu (fot. INAH)

Prace archeologiczne wykazały, że w latach 1325-1521 pałac był rozbudowywany. Jak zaznacza Juan Cervantes Rosado, z najwcześniejszego okresu pochodzi posadzka pokryta warstwą stiuku i część muru. Z ostatniej fazy zachowały się jedynie podstawy pomieszczeń, gdyż materiał z dawnego pałacu został częściowo wykorzystany do budowy późniejszych domów w tej okolicy.