Zakończenie prac w Teopantecuanitlán (stan Guerrero, Meksyk)

Oryginalny artykuł: Concluye rehabilitación de la Zona Arqueológica Teopantecuanitlán, en Guerrero

Narodowy Instytut Antropologii i Historii (INAH) zakończył prace remontowe ogrodzenia obwodowego, a także instalacji i wyposażenia sali wprowadzającej na terenie stanowiska archeologicznego Teopantecuanitlán, położonego w gminie Copalillo (stan Guerrero, Meksyk). Interwencje te przeprowadzono w ramach programu „Święte miejsca i szlaki pielgrzymkowe” finansowanego przez Narodowy Instytut Ludności Rdzennej, w odpowiedzi na prośbę mieszkańców Acingo, Tinajas i Tenantitlán w regionie Alto Balsas, dla których Teopantecuanitlán jest najważniejszym i najświętszym miejscem.

Stanowisko archeologiczne Teopantecuanitlán (fot. CINAH Guerrero)

Projekt prowadzony był we współpracy z Centrum INAH Guerrero oraz władzami lokalnymi. Wśród podjętych działań znalazła się renowacja niewielkiego muzeum miejscowego, w oparciu o najnowsze badania w tym ośrodku, położonym na południowy wschód od miasta Iguala i zamieszkiwanym po raz pierwszy od 1400 do 600 p.n.e., mającym w pełni cechy olmeckie i ponownie około roku 750 n.e., w okresie epiklasycznym, kiedy zbudowano tam boisko do gry w piłkę.

Niewielkie muzeum miejscowe (fot. CINAH Guerrero)

Mieszkańcy tego regionu nadal posługują się językiem nahuatl i z tego powodu język ten pojawia się przy opisach w muzeum. Podczas wydarzenia, które odbyło się 15 grudnia 2024 r., kierownik Centrum INAH Guerrero, Héctor Torres Calderón, stwierdził, że jednym z działań instytutu jest naukowe badanie dawnych społeczeństw i ochrona zabytków archeologicznych we współpracy z miejscowymi gminami. Podkreślił, że praca obejmuje troskę o żywe kultury, głównie te, które zachowują silną więź ze swoją ziemią i pochodzeniem. 

Ofiara z kwiatów złożona przez mieszkańców regionu (fot. CINAH Guerrero)

W ramach podziękowania za wykonanie prac zaangażowane gminy złożyły na terenie Teopantecuanitlán ofiarę z kwiatów. Symboliczne przejęcie dziedzictwa kulturowego przez społeczności wzmacnia jego ochronę. Stanowi także wyraźny przykład szacunku i zaangażowania w zachowanie związków z pochodzeniem i tradycjami przodków.