Prace restauratorskie na terenie Izapa

Oryginalny artykuł: Izapa, una ciudad hecha de barro es restaurada por el INAH

Archeolodzy z Narodowego Instytutu Antropologii i Historii (INAH) prowadzą prace restauratorskie na terenie stanowiska Izapa (stan Chiapas, rejon Soconusco, Meksyk), które zwróciło uwagę uczonych już na początku XX wieku. Zachowało się tam 270 rzeźbionych zabytków, z których część znajduje się nadal in situ, a inne w Museo Nacional de Antropología (miasto Meksyk) i w Museo de Soconusco (Tapachula, Chiapas). Spośród nich wyróżniają się połączone z ołtarzami stele, wykonane w charakterystycznym dla tego ośrodka stylu, nazywanym „stylem Izapa” i przedstawiające sceny nawiązujące do mitologii.

Jeden z rzeźbionych zabytków na terenie Izapa
(fot. Alejandro Uriarte Torres, INAH)

Jak podaje Alejandro Uriarte Torres, nowe prace mają przywrócić miastu dawny splendor. Zabytki znajdujące się nadal na terenie Izapa, chociaż chronione są zadaszeniami, to ze względu na panujący tam przez cały rok wilgotny klimat, uległy zniszczeniu przez porosty i grzyby. Mikroorganizmy będą poddane dokładnym analizom, które pozwolą ustalić, jak najskuteczniej walczyć z nimi w przyszłości, nie narażając przy tym zabytków na dalsze uszkodzenia.

Zniszczenia widoczne na jednej z budowli w Izapa
(fot. Alejandro Uriarte Torres, INAH)

Zniszczenia pojawiły się również na budowlach, gdyż poprzednie prace restauratorskie prowadzono w Izapa ponad 50 lat temu. Obecny projekt rozpoczął się w 2015 roku, gdy zauważono, że niektóre fragmenty konstrukcji uległy zawaleniu w wyniku wysokiej sejsmiczności, związanej z pobliskim wulkanem Tacana. Doszło również do przemieszczeń i pęknięć w murach. Od tego czasu archeolodzy przywrócili budowlom stabilność, a przy okazji mogli zaobserwować, jak były wznoszone i zdołali zidentyfikować fazy konstrukcyjne oraz wykorzystywany materiał.

Prace restauratorskie przy jednej z budowli w Izapa
(fot. Alejandro Uriarte Torres, INAH)

Alejandro Uriarte Torres wyjaśnia, że wszystkie budowle w Izapa powstały na bazie mocno zbitej gliny, co pozwalało na dużą wytrzymałość i nadanie formy. Następnie mury pokrywano dużymi, wydobywanymi z rzek otoczakami o średnicy 50-60 cm, umieszczanymi w glinie. Podczas prac restauratorskich zachowano oryginalne techniki budowlane, co stało się wyzwaniem dla archeologów.

Sposób wznoszenia budowli w Izapa z wykorzystaniem gliny i otoczaków
(fot. Alejandro Uriarte Torres, INAH)

Podczas wcześniejszych badań zwracano uwagę niemal wyłącznie na dzieje miasta w okresie preklasycznym, do 250 r. n.e. Obecnie uczeni chcą dowiedzieć się, jak Izapa rozwijała się w latach 250-1200, gdyż została opuszczona dopiero we wczesnym okresie postklasycznym. Archeolodzy skupią się w bieżącym roku na budowlach mieszkalnych w Grupie F.

Grupa F w Izapa, gdzie będą prowadzone prace w tym roku
(fot. Alejandro Uriarte Torres, INAH)

W ramach projektu jest również prowadzony rejestr fotogrametryczny wszystkich steli z ołtarzami w celu przygotowania pełnej dokumentacji na temat ikonografii zachowanych scen.