Paleoindianie wytwarzali igły z kości zwierząt futerkowych

Oryginalny artykuł: Early North Americans made needles from bones of fur-bearing animals, archaeologists find

Na terenie stanowiska LaPrele (hrabstwo Converse, stan Wyoming, USA) archeolodzy z University of Wyoming i innych instytucji odkryli 32 fragmenty igieł wykonanych z kości zwierząt futerkowych, w tym lisów, zajęcy lub królików, a także kotów, takich jak rysie amerykańskie, pumy i być może nawet wymarłe obecnie amerykańskie gepardy. Igły były prawdopodobnie używane do szycia odzieży z futer zwierząt, aby zapewnić wczesnym mieszkańcom Ameryki Północnej ciepło w chłodnym klimacie. W LaPrele już wcześniej znaleziono szczątki mamuta kolumbijskiego, pochodzące sprzed prawie 13 000 lat i koralik wykonany z kości zająca, uważany za najstarszy w obu Amerykach.

Fragment jednej z zachowanych kościanych igieł odkrytych na stanowisku LaPrele (fot. Todd Surovell)

Chociaż o tym, że igły wytwarzano z kości zwierząt było już wiadomo wcześniej, to jak podaje Spencer Pelton (z University of Wyoming) przeprowadzone badanie jako pierwsze zidentyfikowało gatunki zwierząt, z których kości Paleoindianie wytwarzali igły. Uzyskane wyniki stanowią silny dowód na wyrabianie odzieży szytej na miarę przy użyciu kościanych igieł i skór zwierząt futerkowych. Ubrania te częściowo umożliwiły ludziom rozproszenie się na obszarze obu Ameryk. Uczeni wykorzystali w badaniach spektroskopię mas oraz skanowanie Micro-CT. Z igieł pobrano kolagen i przeanalizowano skład chemiczny kości. Następnie porównano peptydy z igieł z peptydami zwierząt, o których wiadomo, że żyły w Ameryce Północnej około 13 500 – 12 000 lat temu. 

Stanowisko archeologiczne LaPrele (fot. Todd Surovell)

Poprzednie badania wykazały, że aby poradzić sobie z niskimi temperaturami na północnych szerokościach geograficznych, ludzie prawdopodobnie tworzyli skrojone na miarę ubrania z ciasnymi szwami, choć zachowało się na to niewiele bezpośrednich dowodów, istnieją natomiast pośrednie świadectwa w postaci kościanych igieł i kości zwierząt futerkowych, których skóry wykorzystano w ubraniach. Jak podkreślają autorzy publikacji, dzięki takiej futrzanej odzieży ludzie zyskali możliwość rozszerzenia swojego zasięgu na miejsca, z których wcześniej byli wykluczeni z powodu zagrożenia hipotermią lub śmiercią. Zdaniem uczonych, przypuszczalnie łapano zwierzęta futerkowe w zastawiane na nie pułapki.