Prace archeologiczne na terenie Tepeticpac (Tlaxcala, Meksyk)

Oryginalny artykuł: Explora INAH sitio prehispanico que dio origen a Tlaxcala

Stanowisko archeologiczne Tepeticpac, położone na terenie gminy Totolac w stanie Tlaxcala, zajmuje obszar 98 hektarów i rozciąga się na szczytach wzgórz Cuauhtzi, El Fuerte i Tlaxistlan, na wysokości ponad 2450 metrów nad poziomem morza. Spośród gęstych traw wyłaniają się pozostałości wielkiego muru. W czasach prekolumbijskich Tepeticpac stanowiło w rejonie Tlaxcala jedną z czterech jednostek terytorialnych, zwanych altepemeh. Pozostałymi były Ocotelulco, Tizatlán i Quiahuixtlán. Tepeticpac obejmuje około 150 tarasów i 15 budowli o charakterze zarówno świątynnym, jak i mieszkalnym i administracyjnym. Ośrodek ten został zasiedlony po raz pierwszy w latach 600 – 900 n.e., później opuszczony około 900 - 1000 r. n.e. i ponownie zamieszkiwany w XII – XIII wieku przez Chichimeków, po ich najeździe na ziemie Tlaxcali.

Mury ciągnące się na terenie Tepeticpac (fot.Melitón Tapia / INAH)

Od czterech lat Narodowy Instytut Antropologii i Historii (INAH) prowadzi na terenie Tepeticpac prace wykopaliskowe i restauratorskie w ramach projektu archeologicznego, którym kierują Aurelio López Corral i Ramón Santacruz Cano. Obecnie badania skupiły się na kompleksie La Palma, w górnej części miasta. Jak podaje dr Aurelio López, wznoszące się tam budowle pochodzą z późnego okresu postklasycznego, od XIII do połowy XVI wieku, a zatem do momentu przybycia Hiszpanów. Świątynie i budowle o charakterze mieszkalno-administracyjnym wskazują, że ta część miasta była zamieszkiwana przez miejscową elitę.

Fragment potężnego muru na jednym z tarasów (fot.Melitón Tapia / INAH)

Na obszarze Tepeticpac wspaniale wykorzystano topografię terenu, tworząc system tarasów, które zostały otoczone murami wzniesionymi ze skał wapiennych, a w przypadku wysokich murów również z bazaltu i andezytu. Podczas obecnego sezonu prowadzone są prace nad umocnieniem i odrestaurowaniem muru, który ciągnie się na południowej fasadzie Tarasu 14. Zadanie to nie jest łatwe, gdyż mury nie biegną w linii prostej, lecz wiją się, a poza tym niekiedy można natrafić na wcześniejsze fragmenty muru, pochodzące z okresu epiklasycznego (650 – 900 n.e.).

Prace nad umocnieniem i odrestaurowaniem muru (fot. Melitón Tapia / INAH)

López Corral podkreśla, że niektóre mury są bardzo wysokie, osiągając nawet ponad pięć metrów na Tarasie 5, gdzie po stronach zachodniej i północnej odrestaurowywane są dawne budowle. Jednocześnie uczeni starają się określić gęstość zaludnienia na terenie Tepeticpac. Początkowo archeolodzy sądzili, że każdy z tarasów mógł być zamieszkiwany przez grupę 5-7 osób. Jednak w miarę kontynuowania wykopalisk stwierdzono, że nie wszystkie tarasy były zajęte. W górnej części mieszkało około 500-600 osób należących do grupy rządzącej i elity, a w części dolnej i na zboczach zagęszczenie było znacznie większe.

Jedna z budowli  z zachowanymi schodami (fot. Melitón Tapia / INAH)

Badacze próbują również ustalić, jaka grupa kulturowa osiedliła się w Tepeticpac w okresie epiklasycznym. Pewne elementy architektoniczne i materiały konstrukcyjne wskazują na wyraźne podobieństwa do Cacaxtli, a zatem mogły istnieć jakieś związki pomiędzy tymi dwoma ośrodkami. Na terenie Tepeticpac znaleziono naczynia ceramiczne aż 20-25 najróżniejszych typów, w tym polichromowane wazy z okresu postklasycznego.