Pozostałości wioski założonej przez osoby pochodzące z Teotihuacan

Oryginalny artykuł: Arqueologos del INAH exploran los restos de una aldea teotihuacana de mil 700 anos en Coyoacan

Chociaż Teotihuacan zajmowało obszar o powierzchni ponad 22 kilometrów kwadratowych, to w rzeczywistości metropolia rozciągała się aż na Dolinę Meksyku, gdzie powstało około dziesięciu ośrodków prowincjonalnych, setka mniejszych i większych wiosek, około 150 niewielkich osad i dziewięć miejsc o przeznaczeniu ceremonialnym. W południowej części dzisiejszego Miasta Meksyk, na terenie Coyoacán istniała niegdyś jedna z 77 małych wiosek założonych przez ludność pochodzącą z Teotihuacan, o których wspominali William T. Sanders i jego współpracownicy, badający wzorce osadnictwa w tym regionie.

  

Teren prac wykopaliskowych w Coyoacán (fot. Mauricio Marat, INAH)

Po raz pierwszy o tej wiosce dowiedziano się w 1977 roku podczas prac przeprowadzonych przed przystąpieniem do budowy Centrum Korporacyjnego Bancomer. Obecnie, po 40 latach archeolodzy z Narodowego Instytutu Antropologii i Historii (INAH) powrócili na te tereny, aby dowiedzieć się więcej o dawnej osadzie.

Prace archeologiczne na terenie dawnej wioski  (fot. Mauricio Marat, INAH)

Kierujący wykopaliskami Alberto Mena Cruz podkreśla, że szczególnie ważna jest część terenu przy Avenida Universidad 1200, gdyż to właśnie tam zachowały się pozostałości pierwszej wioski. Prekolumbijska nazwa Xoco, oznaczająca w języku náhuatl „miejsce tejocotes” (owoców podobnych do żółtych śliwek) pochodzi z późniejszego okresu zamieszkiwania w latach 1300-1521. Ślady osadnictwa sięgają jednak 100 r., a rozwój ośrodka nastąpił wraz z rozkwitem Teotihuacan w okresie klasycznym.

Obsydianowe ostrza znalezione podczas wykopalisk (fot. Mauricio Marat, INAH)

Zarejestrowane podczas wykopalisk pozostałości architektoniczne, ceramika, przedmioty kamienne i pochówki dowodzą, że wioska kwitła około 1700 lat temu, podczas tak zwanych faz Tlamimilolpa i Xolalpan (lata 225 - 550). Natrafiono na ślady dawnych strumieni zasilanych rzekami Churubusco i Magdalena, domostwa, kamienne kręgi o przypuszczalnym przeznaczeniu rytualnym oraz na trzydzieści pochówków ze szczątkami ludzi i kilka pochówków ze szczątkami psów.

Naczynia ceramiczne w stylu typowym dla Teotihuacan, znalezione na terenie wioski
(fot. Mauricio Marat, INAH)

Praktyki grzebalne były typowe dla Doliny Meksyku w czasach Teotihuacan. W przypadku dorosłych osób, które – jak wskazują wyniki analiz – zmarły w wieku około 30-50 lat, ich ciała składano zazwyczaj w pozycji siedzącej. Przypuszczalnie zwłoki umieszczano w zawiniątkach, na co mogłoby wskazywać ściśnięcie kończyn górnych i dolnych. Natomiast dzieci grzebano w pozycji płodowej. Większość z nich zmarła w wieku 1-7 lat, choć kilka pochówków zawierało szczątki noworodków.

Pochówki z czasów Teotihuacan  zlokalizowane podczas wykopalisk (fot. Mauricio Marat, INAH)

Pochówkom osób dorosłych towarzyszyły liczne, rytualnie zniszczone naczynia i figurki ceramiczne. Z dawnych pomieszczeń mieszkalnych zachowały sie jedynie ich podstawy, ale wiadomo, że stosowano taki sam układ, a mianowicie cztery budowle wznoszone wokół wspólnego dziedzińca.

Fragmenty figurek ceramicznych znalezionych na terenie wioski (fot. Mauricio Marat (INAH)

Prace prowadzono na wycinkach terenu o różnej powierzchni i niekiedy na głębokości sięgającej aż 4,5 metra. Konteksty archeologiczne z czasów Teotihuacan znajdują się zazwyczaj na głębokości około półtora metra pod powierzchnią ulicy.

Fragmenty figurek ceramicznych znalezionych na terenie wioski (fot. Mauricio Marat (INAH)

Na badanym terenie, oprócz pozostałości z czasów Teotihuacan zachowały się również świadectwa zamieszkiwania w okresie późniejszym (650-1521), w tym z czasów Tolteków i Azteków.