Świadectwa ludzkiej aktywności na Falklandach

Oryginalny artykuł: Team discovers evidence of prehistoric human activity in Falkland Islands 

Od XVII wieku uważano, że Europejczycy byli pierwszymi ludźmi, którzy dotarli na Falklandy na południowym Atlantyku. Jednak nowe znaleziska i badania dowodzą aktywności człowieka na tych wyspach już setki lat wcześniej. Podczas licznych ekspedycji naukowych Kit Hamley (z University of Maine) i jej zespół zebrali kości zwierząt, pozostałości węgla drzewnego i inne świadectwa, poddając je datowaniu radiowęglowemu i analizom w laboratorium. Pobrano również próbki ze szczątków lwów morskich i pingwinów, na które natrafiono na New Island w pobliżu miejsca, gdzie właściciel terenu odkrył kamienne ostrze takie samo, jak te używane przez rdzennych mieszkańców Ameryki Południowej przez ostatnie tysiąc lat. Kości zwierząt były zebrane w osobne stosy. Zdaniem Kit Hamley, ułożenie, rozmiary i rodzaj kości wskazują na działalność ludzi.

Czaszka lwa morskiego znaleziona na New Island (fot. Kit Hamley)

Większość świadectw zebranych przez zespół badaczy dowodzi, że rdzenni mieszkańcy Ameryki Południowej prawdopodobnie odwiedzali Falklandy, ale nie były to okresy długiego zamieszkiwania, a jedynie krótkie pobyty, po których pozostawiali po sobie ślady. Wyprawy takie miały miejsce szczególnie w latach 1275-1420, chociaż nie można wykluczyć, że działo się to już wcześniej. Znaleziono bowiem ząb wymarłego już obecnie gatunku lisa zwanego warrah (Dusicyon australis). Datowanie radiowęglowe wykazało datę sięgającą 3450 r. p.n.e., najstarszą dla tego gatunku. Warrah był jedynym rodzimym ssakiem lądowym, który zamieszkiwał Falklandy w czasie przybycia Europejczyków. Kit Hamley uważa, że rdzenni mieszkańcy Ameryki Południowej mogli udomowić warraha, który wraz z nimi dotarł na wyspy. W każdym razie wszystko wskazuje na to, że ludzie pojawili się na Falklandach na długo przed dotarciem tam w 1690 roku angielskiego żeglarza Johna Stronga.