Petroglify z rejonu Acapulco-Zihuatanejo (Meksyk)

Oryginalny artykuł: Clasifican petrograbados de la Costa Grande

Antropolog Rubén Manzanilla, specjalista z Narodowego Instytutu Antropologii i Historii (INAH) dokładnie przeanalizował wszystkie petroglify odkryte na wybrzeżu Costa Grande (stan Guerrero, Meksyk) i pochodzące z lat 800 p.n.e. - 750 n.e. 93 petroglify znajdują się w 45 miejscach na obszarze pomiędzy Acapulco a Zihuatanejo i przedstawiają zarówno wizerunki najróżniejszych zwierząt, jak i postacie bóstw, szamanów, ludzi oraz ciała niebieskie. Na podstawie przeprowadzonych badań, Rubén Manzanilla ustalił, że w poszczególnych miejscach można zaobserwować pewne cechy stałe, co umożliwiło odpowiednią klasyfikację petroglifów.

Jeden z 93 odkrytych petroglifów (fot. Rubén Manzanilla)

Pierwszą grupę tematyczną stanowią wizerunki ludzi, obejmujące pełne postacie i twarze. Drugą tworzą zwierzęta lądowe: drapieżne koty, węże, małpy czepiaki i ptaki. Z kolei wśród zwierząt morskich zarejestrował wieloryby, tuńczyki i zwykłe ryby. Umiejscowienie petroglifów przedstawiających zwierzęta morskie dowodzi, że mieszkańcy tego regionu zajmowali się głównie rolnictwem i rybołówstwem.

Petroglif przedstawiający węża, Sitio La Sabana, Acapulco (fot. Rubén Manzanilla)

Osobną kategorię stanowią przedstawienia ciał niebieskich: Słońca, Wenus (jako Gwiazdy Porannej) i komety, a wśród bóstw można wyróżnić postacie boga śmierci Mictlantecuhtli i boga deszczu Tlaloka. Do tej samej grupy petroglifów badacz zaliczył również glif kalendarzowy Tonalli.

Petroglif przedstawiający drapieżnego kota, Cerro Tambuco, Acapulco (fot. Rubén Manzanilla)

Klasyfikacja petroglifów pozwoliła ustalić style przedstawień graficznych, które dostarczają informacji na temat sposobu życia i organizacji społecznej grup ludności, które wykonały ryty, a także mówią o relacjach utrzymywanych z innymi mieszkańcami Mezoameryki. Jak przekazał Rubén Manzanilla, większość petroglifów związana jest z prośbami o deszcz i z burzami. Z kolei wizerunki szamanów świadczą o pewnym zróżnicowaniu społecznym  Natomiast wtrącenie obcych motywów, jak glif kalendarzowy Tonalli i twarz boga Mictlantecuhtli dowodzą, że obszar Costa Grande stał się prowincją Cihuatlan, płacącą daniny podczas ekspansji Mexików, w latach 1490 - 1521 n.e.

Petroglif przedstawiający rybę (fot. Rubén Manzanilla)

Specjalista podkreślił, że bardzo trudno jest datować petroglify i zazwyczaj bierze się pod uwagę znalezioną w okolicy ceramikę. Dzięki temu można wysnuć wniosek, że wybrzeże Costa Grande było zamieszkiwane już od około 3000 r. p.n.e., gdy pojawiły się tam pierwsze grupy myśliwych-zbieraczy, na przykład w Puerto Marqués. Petroglify w tym rejonie zaczęły powstawać w środkowym okresie preklasycznym, w latach 800 - 400 p.n.e. i były dziełem rolników, a nie myśliwych.

Jeden z 93 petroglifów (fot. Rubén Manzanilla)

Taka forma sztuki naskalnej była kontynuowana w okresie klasycznym (200 - 650 n.e.) i epiklasycznym (700 - 900 n.e.). Później, w latach 1490 - 1521 n.e. pojawiły się wpływy Mexików i cechy typowe dla okresu postklasycznego, które wymieszały się ze stylami lokalnymi.

Petroglif przedstawiający wieloryba, Puerto Marqués, Acapulco (fot. Rubén Manzanilla)

Rubén Manzanilla powiedział też, że kroniki zakonnika Bernardino de Sahagún wspominają o skrybach tlacuilos, którzy przedstawiali kometę i planetę Wenus, a porównując ich rysunki z petroglifami na ziemiach Costa Grande można dostrzec pewne podobieństwo. Innym motywem spotykanym w sztuce naskalnej na wybrzeżu Oceanu Spokojnego w Meksyku są „podwójne krzyże” (jeden wewnątrz drugiego), które przypominają glify planety Wenus z kodeksów Majów (Drezdeńskiego, Madryckiego i Paryskiego), z Kodeksu Borgia oraz z tak zwanej Platformy Wenus w Chichén Itzá.