Prekolumbijskie Teotihuacan zamieszkiwało 1300 imigrantów

Oryginalny artykuł: Teotihuacan albergo a mil 300 extranjeros

Podobnie jak wielkie współczesne aglomeracje, Nowy York czy miasto Meksyk, do których przybywa wielu imigrantów, również prekolumbijskie Teotihuacan było na Płaskowyżu Meksykańskim wspaniałym ośrodkiem kosmopolitycznym. Jak wskazują badania, w okresie klasycznym (200-250 – 650 n.e.), kiedy to wpływy Teotihuacan były widoczne na terenie całej Mezoameryki, przez ponad 300 lat, na stałe lub czasowo, przebywało tam około 1300 osób obcego pochodzenia, zamieszkujących trzy kompleksy architektoniczne miasta. Archeolog Narodowego Instytutu Antropologii i Historii w Meksyku, Rubén Abasolo Hernández prowadził prace mające na celu ustalenie relacji pomiędzy rdzenną ludnością Teotihuacan a grupami obcych przybyszów, uznawanych za mniejszości etniczne. Trzy grupy rezydencjalne zamieszkiwane na stałe przez grupy imigrantów znane są jako Dzielnica Kupców, Dzielnica Oaxaki i Budowla 19. Kiedy pierwsze grupy ludności przeniosły się w inne miejsce, aby brać aktywny udział w życiu wielkiego miasta, napłynęła nowa fala imigrantów, których przyciągnął rozwój terytorialny metropolii, obejmującej w momencie największego rozkwitu – około 500 r. n.e. – obszar 22 kilometrów kwadratowych.

Teotihuacan

Jak podkreśla archeolog INAH, ciekawym przykładem jest Dzielnica Kupców, wzniesiona na brzegu rzeki San Juan. Jej pierwsi mieszkańcy przybyli znad Zatoki Meksykańskiej, a z czasem dołączyły do nich grupy z Nizin Majów i obecnego stanu Puebla. Badania antropologiczne zębów i kości znalezionych szkieletów pozwoliły ustalić, że zarówno ludzie dorośli, jak i młodzi, zamieszkujący tę dzielnicę, przywędrowali w czasach dzieciństwa i młodości z odległych ziem, zajmując się wymianą towarów pomiędzy różnymi ośrodkami. Mężczyźni, którzy pozostawali na stałe poślubiali kobiety pochodzące z Teotihuacan. Zgodnie ze swoimi obyczajami, budowali domy i warsztaty, w których archeolodzy znaleźli kościane igły tkackie i pozostałości barwników na miniaturowych żarnach, kawałki jadeitu i krzemienia pochodzące z Belize, a także onyks, łupki, mikę, piryt i obsydian.

Rozległe ziemie Teotihuacan

Jednocześnie na zachód od miasta, w co najmniej 15 kompleksach mieszkalnych znanych jako Dzielnica Oaxaki, około 200 roku n.e. osiedliło się około tysiąca osób pochodzenia zapoteckiego, przybyłych z rejonów Monte Albán. Ich domy, chociaż wykazujące zdobnictwo zapoteckie, zostały wzniesione zgodnie z orientacją typową dla Teotihuacan, czyli skierowane na północ z odchyleniem o 15^o 30’ w kierunku wschodnim. Zachowywali też własne stopnie hierarchii i zmarłe osoby o wysokim statusie społecznym grzebano zgodnie z tradycją zapotecką. Praktykowano też endogamię aby zachować rody, wartości i obyczaje. Jednocześnie ważną rolę odgrywały kobiety, towarzyszące podczas odwiedzania ziemi ojczystej lub wypraw związanych z wymianą towarów.

Wizerunek  Upierzonego Węża na fasadzie Świątyni Quetzalcoatla w Teotihuacan
(Replika w Narodowym Muzeum Antropologii w mieście Meksyk)

Innym przykładem obecności cudzoziemców w Teotihuacan są odkrycia dokonane w okolicy dzielnicy zapoteckiej, gdzie archeolog Sergio Gómez Chávez natrafił na początku lat 90-tych XX wieku na kompleks architektoniczny, zamieszkiwany przez Zapoteków i rodziny pochodzące z centralnych i północnych ziem obecnego stanu Michoacán. Te dwie grupy zajmowały wspólnie Budowlę 19, a ich domy były jedynie oddzielone szerokim murem. Po stronie południowej najpierw osiedliły się osoby przybyłe z Centralnych Dolin Oaxaki, a później powstała druga część kompleksu, po stronie północnej, którego mieszkańcy – w wyniku związków rodzinnych i mieszanych małżeństw – wywodzili się z obu grup, zapoteckiej i przybyłej z ziem zachodnich.

Teotihuacan - tzw. Aleja Zmarłych ze Świątynią Słońca po prawej stronie i Świątynią Księżyca  głębi

Przez cztery stulecia, odpowiadające dziesięciu pokoleniom, imigranci w Teotihuacan utrzymywali swoją tożsamość poprzez kultywowanie własnych tradycji i obyczajów, pozostając aż do upadku tej wielkiej metropolii. Archeolog Rubén Abasolo Hernández uważa, że prawdopodobnie grupy imigrantów zamieszkujących Teotihuacan zajmowały się wymianą towarów ze swymi rdzennymi ziemiami, a na krótko przed upadkiem Teotihuacan, powróciły do miejsca swego pochodzenia ze wspomnieniem o wielkim prestiżu mitycznego już miasta.