Wrześniowy numer czasopisma Arqueología Mexicana został poświęcony
wykorzystywaniu wielobarwnych ptasich piór, wysoko cenionych przez wszystkie
kultury Mezoameryki. Ze względu na swą delikatność i nietrwałość, do
dzisiejszych czasów przetrwało niewiele artefaktów ozdobionych piórami i
większość informacji opiera się na scenach zachowanych na rzeźbionych
zabytkach, na malowidłach ściennych i ceramice oraz na zapiskach kronikarzy z
okresu kolonialnego. Kolorowe ptasie pióra zdobiły stroje, nakrycia głów,
wachlarze, tarcze wojowników czy sztandary. Były też atrybutami niektórych bóstw.
Dekorowano nimi miejsca, w których odprawiano rytuały, płacono nimi daniny,
stanowiły też przedmiot wymiany towarowej i często były sprowadzane z odległych
regionów. Jednak używanie ozdób z piór było ograniczone i wiązało się ze
statusem społecznym i pełnionymi funkcjami, a sama obróbka ptasich piór
wymagała wyspecjalizowanych rzemieślników.
Dwie zrekonstruowane tarcze Mexików, zwane chimalli, ozdobione ptasimi piórami,
znajdujące się w kolekcji Narodowego Muzeum Antropologii w mieście Meksyk
Jak podkreśla Laura Filloy Nadal
(z Narodowego Instytutu Antropologii i Historii w Meksyku), w przypadku ozdób uważanych za
przedmioty zbytkowne dominowały pióra w kolorze zielonym, niebieskim,
czerwonym, pomarańczowym, żółtym, różowym i fioletowym, choć zdarzały się
również białe, brązowe i czarne. Często łączono pióra z innymi materiałami,
które odbijały światło, jak polerowane kamienie, perły, muszle, złoto i srebro.
To właśnie połysk i paleta barw miały wyrażać bogactwo. W miarę
poruszania się, ptasie pióra błyszczały i zmieniały odcienie, a wykonane z nich
artefakty zdawały się nabierać życia, dzięki czemu kultury prekolumbijskie
uważały, że pióra kryły w sobie boskie moce.
 |
Na malowidłach w majańskim mieście Bonampak przedstawiono tancerzy,
których stroje są bogato zdobione piórami kwezala, poruszającymi się podczas tańca
(replika malowideł w Narodowym Muzeum Antropologii w mieście Meksyk) |
